هر روز عاشوراست

هر روز عاشوراست

چند روزی می شود که حرف های یکی از فعالان عرصه حقوق بشری کشور را شنیده ام. حرف هایش مدام در ذهنم می چرخند. شاید بشود گفت که تمام هستی اش را در همین راه صرف کرده. راه دشوار و پر سنگلاخ، بی مزد و بی عنایت. شرح قصه زندگی او را نمی خواهم اینجا بنویسم، بیشتر در سرم هوای روضه زنده ایست که تجلی می کند  و نمی شنویم. عیان است و نمی بینیم. دلم پر است از یاد خادمان بی نام و نشانی که برای رشد و توسعه این کشور برای برپا نگه داشتن حقوق بشر کار می کنند و نه تنها قدر نمی بینند که تحت انواع فشارها نیز قرار دارند. دیدن این آدم ها و مواجه شدن با وضعیت تراژیکی که ما داریم برایم یادآور جمله ایست که می گوید کل یوم عاشورا و کل ارض کربلا....همه روزها عاشوراست و هر زمینی کربلا. گمان من بر این است که نحوه بودن هرکسی در جهان او را در موقعیتی خاص قرار می دهد برخی برای برپانگه داشتن حقوق انسان ها تمام هستی خود را می دهند. برای اینها گویی هر روز عاشوراست و هر جا که هستند کربلا، اما برای من که زندگی، معاش، تفریح چنان مشغولیت ایجاد کرده که نمی توانم لحظه ای فارغ از این کارها به تامل بنشینم چه نسبتی هست با کربلا و عاشورا؟ جز یک روز در تقویم جز تکه ای از سرزمینی... گویی قرن ها فاصله داریم، گویی کیلومترها راه باید برویم تا به امروز کسانی برسیم که در مسیر حقیقت طلبی بدون ریاکاری و دغل بازی در حرکتند.

ماجرا چنان سخت و دشوار است که گاهی دلشکسته با خودم می گویم تراژدی غم انگیز زندگی من این است که چنین رهروان صدیقی را برای حق طلبی و ظلم ستیزی ببینم و خود چنان غرق کارهای بیهوده و باطل بمانم که نتوانم قدمی از قدمی در راه حق طلبی بردارم. گریه ام می گیرد و دوست دارم در اشک غرقه شوم. به راستی که باید ابتدا درون آدمی تطهیر شود تا کم کم بتواند برون خود را از آلودگی بزداید. 

زورم نمی رسد که قلمم را در میانه این حال دگرگون و پر پیچ و تاب بچرخانم و این شرح را ادامه دهم، این دو بیت از حافظ ذهنم را مشغول کرده می نویسم و رها می کنم نوشتن را

چشم آلوده نظر از رخ جانان دور است

بر رخ او نظر از آیینه پاک انداز

غسل در اشک زدم کاهل طریقت گویند

پاک شو اول پس دیده بر آن پاک انداز